نقد و بررسی بازی Street Racer Collection

اعتراف می کنم وقتی در سال ۱۹۹۴ بازی Street Racer را روی کنسول قدیمی SNES بازی کردم، فکر می‌کردم از Super Mario Kart بهتر است. بنابراین وقتی بازی Street Racer Collection از ناشر QUByte Interactive برای بررسی عرضه شد، مجبور شدم یک نسخه تهیه کنم. نمی‌دانستم که بیش از یک بازی Street Racer وجود دارد تا یک مجموعه باشد و نگاهی به تریلر این موضوع را به خوبی توضیح می‌دهد. در ادامه با مقاله نقد و بررسی این بازی که توسط تیم IRG Review تهیه شده، با ما همراه باشید.

Street Racer یکی از دیوانه‌کننده‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌های کارتینگ دهه ۹۰ بود که شما را در مسیرهای دیوانه‌واری قرار می داد که مسابقه و مبارزه را با هم ترکیب می‌کرد و نبردهای پر هرج و مرج و طنز بی‌ادبانه را برای حداکثر ۴ بازیکن به ارمغان می‌آورد. اما Street Racer Collection بر خلاف عنوانش فقط شامل یک نسخه از این بازی می شود. پس چگونه ممکن است یک مجموعه Street Racer وجود داشته باشد؟ خب، اصول اولیه این است که این مجموعه شامل پورت‌های مختلف Street Racer است. چیزی که اینجا دریافت می‌کنید نسخه‌های SNES، Mega Drive، Game Boy و DOS بازی است. بنابراین چهار پورت از یک بازی داریم که هیچ نسخه Amiga، PlayStation یا Saturn در آن وجود ندارد، این عجیب است، به خصوص با توجه به اینکه پورت Saturn اغلب در بین طرفداران به عنوان بهترین پورت در نظر گرفته می‌شود. من فرض می‌کنم که این به دلیل مشکلات شبیه‌سازی بوده است.

اگر تاکنون چیزی در مورد Street Racer نشنیده اید، باید بگویم این یک بازی مسابقه‌ای کارتینگ است، بسیار شبیه Mario Kart، اما با کمی خشونت شبیه Road Rash و کمی هم تأثیر Street Fighter II. در واقع این بازی ترکیبی از ایده‌های مختلف است که در کنار هم قرار گرفته‌اند تا یک بازی مسابقه‌ای بسازند که بی‌نقص نیست، اما همچنان سرگرم‌کننده است. به هر حال، چهار نسخه از Street Racer برای بازی و بررسی در این مجموعه وجود دارد. من به ترتیبی که در مجموعه ارائه شده‌اند، به آنها نگاهی خواهم انداخت. اول از همه به بررسی نسخه SNES می پردازیم.

این اولین نسخه‌ای بود که منتشر شد و نسخه‌ای بود که من در سال ۱۹۹۴ بازی کردم. از آنجایی که همه این بازی‌ها از طریق شبیه‌سازی ارائه می‌شوند، دقیقاً همان چیزی را که در ابتدا در آنها وجود داشت، چه خوب و چه بد، دریافت می‌کنید. بنابراین با این نسخه SNES، چندین حالت بازی برای بازی دارید. شما یک قهرمانی دارید که در آن می‌توانید در جام‌های مختلف شرکت کنید تا بیشترین امتیاز را کسب کنید و در صدر جدول قهرمانی قرار بگیرید. حالت Rumble جایی است که باید سعی کنید حریفان را از میدان خارج کنید. سپس حالت فوتبال وجود دارد که در آن می‌توانید در یک اکشن فوتبال/ماشین‌سواری شبیه به Rocket League، ۲۰ سال قبل از اینکه Rocket League به وجود بیاید، شرکت کنید.

این نسخه SNES خوب است، با استانداردهای امروزی کمی زمخت به نظر می‌رسد، اما هنوز هم همانطور که از سه دهه پیش به یاد دارم، بازی می‌شود. آن حالت ۷ مسیر (بسیار شبیه Mario Kart) هنوز هم سرگرم‌کننده هستند و چندین حالت بازی وجود دارد که شما را خوشحال نگه می‌دارد. اگر نسخه اصلی ۱۹۹۴ را دوست داشتید، این پورت شبیه‌سازی شده خاطرات دوست‌داشتنی زیادی را برایتان زنده خواهد کرد.

در مورد نسخه Mega Drive، شما یک مکانیک مسابقه‌ای «معمولی» دارید که در آن در یک مسیر «معمولی» مسابقه می‌دهید… و Street Racer قطعاً به همین دلیل بخشی از جذابیت آشفته‌اش را از دست می‌دهد. به نظر می‌رسد که از یک مسابقه کارتینگ هیجان‌انگیز و مبارزه‌ای به یک مسابقه تبدیل می‌شود. شما هنوز حالت‌های بازی نسخه SNES را دارید. با وجود مسابقات و مسیرهای کمتر جالب، این پورت Mega Drive فاقد آن است و به هیچ وجه به اندازه نسخه SNES سرگرم‌کننده نیست.

در حالت Game Boy، کاملاً مشخص بود که باید یک بازطراحی اساسی انجام می‌شد، تا جایی که بازی دیگر آن بازی اولیه نبود. در حالی که نسخه مگا درایو برداشتی ساده‌شده از نسخه اصلی SNES بود، پورت گیم بوی نسخه‌ای ساده‌شده از بازی مگا درایو است که از قبل ساده شده بود. گرافیک‌ها به‌هم‌ریخته هستند و تشخیص اینکه چه اتفاقی می‌افتد واقعاً دشوار است. کنترل‌ها کند و بی‌پاسخ هستند. این اصلاً کار نمی‌کند. کند، دست‌وپاگیر و تقریباً غیرقابل بازی است. نمونه دیگری از پورت گیم بوی که هیچ دلیلی برای انجام آن وجود نداشت.

اما در نهایت به حالت DOS می رسیم که تا حد زیادی، بهترین پورت در این مجموعه است. این برای مسیرهای «حالت ۷» به سبک SNES (نه در واقع حالت ۷) مناسب است، اما با گرافیک بهتر و گیم‌پلی روان‌تر در کل. این نسخه به نسخه Saturn بسیار نزدیک است، زیرا بسیار شبیه به هم هستند. فقط نسخه Saturn اصلاح‌شده‌تر بود. مسابقه سریع است، کنترل‌ها پاسخگو هستند و یک ماشین مسابقه کارتینگ واقعاً خوب دریافت می‌کنید. هنوز هم بسیار شبیه نسخه اصلی SNES است، اما ظاهر و گیم‌پلی بسیار بهتری دارد… و به خوبی پورت Saturn نیست.

به نظرم بزرگترین مشکل Street Racer Collection نسخه‌هایی نیست که شامل می‌شود؛ بلکه نسخه‌هایی است که شامل نمی‌شود. کنار گذاشتن نسخه‌های PlayStation و Saturn به این معنی است که این بسته هرگز فراتر از تفسیرهای قبلی و محدودتر بازی نمی‌رود. آنچه اینجا هست به خوبی کار می‌کند، اما تصویر کاملی از چگونگی تکامل Street Racer در نسل‌های مختلف سخت‌افزار ارائه نمی‌دهد.

به طور کلی، Street Racer Collection که اکنون برای رایانه شخصی و همه کنسول‌ها موجود است، واقعاً ارزشش را ندارد. من انجام یک «مجموعه» از یک بازی که فقط یک بازی در این فرنچایز دارد را عجیب می‌دانم. من چهار پورت مختلف را دریافت می‌کنم، اما هنوز هم اساسا یک بازی است. بیایید صادق باشیم، ممکن است از پورت SNES کمی سرگرم شوید، با نسخه‌های Mega Drive یا Game Boy مشکلی نخواهید داشت و تنها نسخه‌ای که با امکان بازگشت به آن بازی خواهید کرد، نسخه DOS خواهد بود. بنابراین قیمت آن برای یک بازی به این قدیمی اصلاً ارزشش را ندارد.

شما با چنین کالکشنی، تمام اضافات معمول را دریافت می‌کنید؛ از جمله قابلیت عقب بردن بازی، ذخیره/بارگذاری، تنظیمات مختلف صفحه نمایش، خطوط اسکن CRT و موارد دیگر، و حتی برخی کدهای تقلب‌ نیز وجود دارند. اما این یک مجموعه بسیار کوچک است که چیز زیادی برای ارائه ندارد. مگر اینکه شما یک طرفدار سرسخت Street Racer باشید که باید تمام نسخه‌های این بازی را داشته باشد، در غیر این صورت واقعاً مطمئن نیستم که مخاطب هدف چه کسی است. Street Racer Collection به شدت فاقد محتوا است و شاید، ساخت مجموعه‌ای از یک بازی بهترین ایده نبود.