نقد و بررسی بازی HardCube

با عرض سلام خدمت دوستان و همراهان همیشگی ما،امروز با نقد بررسی یک بازی دیگه فقط در جهت سرگرمی در خدمت شما هستیم تا پایان با ما همراه باشید.این بازی فقط جنبه سرگرمی دارد و مفهوم خاصی را به دوش نمی کشد.بازی را می توان در سبک ماجراجویی و فکری دسته بندی کرد.در بازی از اشیاء به عنوان کارکتر های بازی استفاده شده است که تقریبا ایده ای منسوخ شده است و بازی های زیادی توانستند از این ایده بهره بهتری را بردند.این بازی برای اولین بار در تاریخ ۱ جولای سال ۲۰۱۶ میلادی به صورت یک بازی کامل نشده در اینترنت منتشر شد و هم اکنون بازی برای پلتفرم های نینتندو سوئیچ،سیستم عامل اندروید،پلی استیشن ۴،ایکس باکس ۱ و همچنین کامپیوتر های شخصی در دسترس کاربران است.از بدو ورود این بازی انتقاد های زیادی متوجه بازی شد در ادامه به نقاط قوت و ضعف این بازی خواهیم پرداخت پس تا پایان با ما همراه باشید.بازی هایی که از اشیاء به عنوان کارکتر های بازی استفاده می کنند معمولا نمی توانند به خوبی به شخصیت جان دهند تا برای گیمر یا مخاطب باور پذیر شود پس اینکه استفاده از اشیاء کاری با ریسک بالاست و اگر شخصیت پردازی و جان بخشی به آن کارکتر به خوبی انجام نشود بازی از بخش ایده خوب خود هیج بهره ای نمی برد و مخاطب با آن ارتباط برقرار نمی کند،پس بازی منجر به شکست می شود.

همانطور که در  بالا نیز گفته شد،شخصیت پردازی در داستانی که وجود ندارد فاجعه است.داستان در بازی وجود ندارد و هیچ نوع اطلاعاتی به گیمر داده نمی شود تا حتی خودش با ذهن خود از بازی برداشتی آزاد داشته باشد.در بازی شما کنترل یک گوی را دارد که باید آن را از موانع و دشمنانی که مانع حرکت شما هستند عبور دهید و گوی را به پایان خط برسانید تا به مرحله بعدی بازی راه پیدا کنید.همانند شخصیت اصلی بازی یعنی همان گوی اشیائی که نقش دشمن را در بازی دارند نیز هیچ حس خاصی به مخاطب نمی دهند تا او را شیفته خود کنند تا به بازی ادامه دهد.تنها چیزی که می توان در مورد بخش داستانی بازی گفت به خوبی پرداخته نشدن به ایده است که باعث سقوط داستان برای مخاطب می شود.

گیم پلی بازی نیز چنگی به دل نمی زند و فقط کنترل دشوار گوی است که باعث ایجاد چالشی اعصاب خورد کن برای گیمر می شود.کنترل بازی در پلتفرم های مختلف قطعا تفاوت دارد،مثلا در اندروید فقط کافیست که تلفن همراه را تکان دهید و کنترل آن ساده است چنین چیزی را می توان برای کامپیوتر نیز گفت چون با حرکت مُس می توان به راحتی گوی را کنترل کرد.اما مشکل اصلی در پلتفرم هایی است که برای کنترل از دکمه استفاده می کنند اینجاست که بازی نه تنها اوت بخش نخواهد بود بلکه زجر آور می شود و کنترل آن نیازمند بازی زیاد و کسب مهارت است این در حالی است که این بازی تنها برای پر کردن اوقات فراغت کوتاه است نه درگیر کردن بازیکن با خود.حرکت گوی انگار که از قوانین نیوتون پیروی نمی کند که یکی از آنها که خیلی زیاد به چشم می خورد حرکت نکردن توپ هنگام برداشته شدن فشار است این مهم از بنیادی ترین اصول در دینامیک است.در بازی به تنها چیزی که می توان اشاره کرد تنوع در مدل توپ ها برای بازیکن است این در حالی است که قوانین فیزیک برای هر کدام از توپ ها متفاوت است.

گرافیک بازی به تنها نقطه قوت بازی تبدیل شده است یعنی بازی هیج چیزی جز طراحی جلوه های بصری نسبتا قابل قبول ندارد.اما استفاده از رنگ های خیلی غلیظ و پر رنگ در طراحی محیط بازی هم مخاطب را اذیت می کند و هم آسیب های را برای چشم فرد ایجاد می کند.محیط نیز چنین ایرادی را دارد اما چون محیط بازی کمتر از مسیر بازی به چشم می آید کمتر مخاطب ناراحت می شود.استفاده از رنگ های شاد نیز ایده جالبی است  چون باعث شادی و نشاط می شود اما باز هم مشکل ساز شده است.

در بازی موسیقی متن به تنهایی گوش مخاطب را آزار می دهد در بازی هایی که تمرکز لازم است تا بازی به پیش برود باید از موسیقی های رمانتیک و ملایم استفاده شود نه از موسیقی های هیجانی که فرد را دچار هیجان کاذب کند و باعث باختش شود.

بازی اساسا برای سرگرمی ساخته شده است اما نمره قبولی از این معیار ها را نمی گیرد به عبارت دیگر بازی فاقد پتانسیل های لازم برای سرگرمی مخاطبان است.گیم پلی روی پلتفرم های مختلف از زمین تا آسمان فرق دارد،داستانی که در بازی وجود ندارد و گیمر نمی داند هدفش از انجام این کار چیست.گرافیک تنها بخش بازی است که نمی توان به سادگی از آن عبور کرد و درون و قابل قبول است.موسیقی با ایجاد هیجان کاذب تمرکز بازیکن را به هم می ریزد.در کل بازی تنها برای سیستم عامل اندروید و همچین کامپیوتر های شخصی مناسب است چون کنترل در سایر پلتفرم ها وحشتناک است.