نقد و بررسی بازی The Pedestrian

در دوران کودکی، ممکن است به یاد داشته باشید که ماشین سواری هیجان انگیزترین سرگرمی نبود. البته این فقط نظر شخصی من نویسنده است و احتمال دارد نظر شما با بنده متفاوت باشد. در این دوره به طور کلی باید سرگرمی مورد نظر خود را انجام می دادید و به تخیل خود اجازه می دادید تا به خود مشغول شود. برای مثال همیشه تصور می کردم کسی در حال دویدن در پشت بام ها است یا اینکه آدمک های کوچک روی تابلوهای خیابان زنده می شوند و به راه رفتن در محیط اطراف مشغول می شوند.

این تخیلات در آن زمان به خوبی ذهن من را به خودش مشغول می کرد و هنوز هم دوباره به آن فکر می کنم. با این حال، برای من عجیب است که هیچ کس تلاشی برای بازسازی آن تفکر فانتزی نکرده است، زیرا مطمئنم من تنها کسی نیستم که به آن فکر می کنم. اما این اوضاع زمانی که بازی The Pedestrian را کشف کردم، کاملا دگرگون شد.

اگر تا به حال نام این بازی را نشنیده اید، باید بگویم این یک عنوان پلتفرمر و پازل 2.5 بعدی مستقل از استودیوی Skookum Arts است (این اولین بازی آنها محسوب می شود) که ابتدا در سال 2020 به طور انحصاری برای رایانه های شخصی عرضه گردید. حدود دو سال بعد برای کنسول های نسل جدید ایکس باکس و پلی استیشن منتشر شد و اکنون در 18 ژانویه 2024 نیز در دسترس دارندگان کنسول محبوب نینتندو سوئیچ قرار گرفته است.

در The Pedestrian، شما به عنوان یک عابر پیاده بازی می کنید، یک شخصیت کوچک یا همان آدمک خودمان در علائم تابلوهای خیابانی که در جاده باقی مانده است. شما بین تابلوهای مختلف حرکت می کنید، به محیط اطراف جابجا می شوید و تابلوهای مختلف را به دلخواه به هم متصل می کنید تا از این طریق معماها را حل کنید و در ماموریتی برای رسیدن به آزادی به مناطق بزرگتر و پیچیده تر می روید.

از لحاظ داستانی، این بازی سفر شما را به‌عنوان یک نماد یا آدمک دو بعدی از یک مرد یا زن دنبال می‌کند که از میان تابلوهای سه‌بعدی شهر شلوغ راه می‌رود. در طول مسیر، محیط‌های مختلفی مانند فاضلاب‌ها، ساختمان‌ها در هر شکل و اندازه، سیستم‌های مترو و غیره را کاوش خواهید کرد. در حالی که در اینجا یک “طرح داستان” واقعی وجود ندارد، من در واقع فقدان چنین موردی را آرام بخش و مناسب زیبایی شناسی مینیمالیستی بازی یافتم. فکر می‌کنم همه در این بازی یک چیز را قبول دارند و با من هم عقیده اند و آن این است که پر از شور و جذابیت باورنکردنی است.

پس‌زمینه‌ها، با وجود اینکه هرگز روی آن‌ها بازی نمی‌کنید، به‌عنوان یک دنیای کاملا زیبا و زنده طراحی شده‌اند. اغلب پیش از انجام پازل ها، پس زمینه ها را تحسین می کردم، کاری که به ندرت در بازی ها انجام می دهم. حتی محوطه بازی و تابلوهای مختلف با چنین تفکری طراحی شده اند که من معمولاً انتظار آن را ندارم و به افزایش تجربه کمک می کند. علاوه بر همه اینها، منوی شما شبیه یک صفحه تلویزیون قدیمی است که حسی نوستالژیک را به همراه دارد.

مکانیک کلیدی بازی The Pedestrian این است که عناصر پلتفرم دوبعدی به بخش‌های مجزا تقسیم می‌شود. شما باید تعیین کنید که چگونه (و چه زمانی) این بخش ها را مرتب و به هم متصل کنید، همانطور که آدمک را از طریق آنها راهنمایی می کنید.

شما باید در محیط اطراف حرکت کنید و علائم مختلف را به هم متصل کنید تا عابر کوچک شما بتواند از درها عبور کند و از نردبان هایی بالا رود که در غیر این صورت به بن بست تبدیل می شدند. از آنجایی که بیشتر پازل ها مستقل از یکدیگر هستند، The Pedestrian یک فرصت عالی ایجاد می کند که واقعاً سلول های مغز شما را به کار می اندازد و شما را به فکر وا می دارد.

این بازی با معرفی آیتم‌ها، افکت‌ها و محدودیت‌های جدید، در طول مدت خود به طور معقولی تازه می‌ماند. مفاهیم جدید به گونه ای معرفی شده اند که برای بازیکنان آسان باشد. زیرا این نوعی بازی است که به راحتی شروع می‌شود و سپس پازل‌های پیچیده‌تری را پیش روی شما قرار می دهد. به دلیل اسپویل نمی‌خواهم زیاد وارد جزئیات شوم، اما فکر می‌کردم بسیاری از پازل‌های بعدی آن چالش‌برانگیز هستند، اما هرگز به جایی نرسید که احساس تسلیم شدن کنم و تلاش برای حل پازل‌ها ناامیدکننده نبود.

انتقاد جدی که در مورد The Pedestrian دارم، این است که سیستم اشاره ای در آن وجود ندارد. با اینکه در اطراف برخی از پازل‌ها، یادداشت‌های ارسالی تصادفی به نمایش در می آیند که اشاره‌ای مبهم می‌دهند، اما یک سیستم اشاره اختصاصی در طول بازی وجود ندارد. این فقدان می تواند بازیکنان تازه وارد به سبک پازل را ناامید کند.

کنترل‌ها روی نینتندو سوییچ کاملا درست هستند و همانطور که باید کار می‌کنند. همچنین این بازی از صفحه نمایش لمسی سوئیچ استفاده می کند که بسیار عالی است زیرا اغلب بازی های مستقل این چنینی، به طور کافی از آن استفاده نمی کنند. بازی به طرز تکان دهنده ای کوتاه است و در حدود 3 ساعت تکمیل می شود.

از نظر گرافیکی، این بازی ترکیبی از پازل های ساده و مناظر شهری زیبا است. طراحی هنری به کار رفته در این عنوان کوچک، واقعا منحصر به فرد است و منجر به خلق چشم اندازهای خیره کننده ای شده است. در حالی که گیم‌پلی اصلی روی تابلوها انجام می‌شود، محیط‌ها پس‌زمینه‌ای عالی ارائه می‌کنند که تماشای آن خوب است و باعث می‌شود احساس کنید در دنیایی قرار دارید که در آن زندگی می‌کنید.

و البته، همه چیز با طراحی صدای عالی این بازی همراه است. کل امتیاز The Pedestrian سطح مناسبی از آرامش است که از یک بازی پازلی از این نوع انتظار دارید. همچنین بسته به اینکه در کدام ناحیه از بازی هستید که متناسب با تنظیمات باشد، آهنگ های مختلفی پخش می شود. متوجه شدم که موسیقی گاهی اوقات قطع می‌شود، کاملاً تا زمانی که به سطح بعدی رفتم و من را در سکوت رها کرد.

به طور خلاصه، با اینکه معماهای The Pedestrian نتوانستند زیاد من را به چالش بکشند، می توانم ببینم که اضافه شدن یک سیستم راهنمایی می تواند تاثیر مثبتی روی موفقیت چشم گیر بازی بگذارد، به خصوص برای جذب گیمرهای معمولی و دارندگان نینتندو سوئیچ که ممکن است این بازی را برای اولین بار انتخاب کنند و به علت فقدان هر گونه آموزش یا راهنمایی، به سرعت ناامید شوند و این بازی منحصر به فرد را از دست بدهند.

در مجموع The Pedestrian یک تجربه فوق‌العاده عالی در سبک های پلتفرمر و پازل می باشد که سرشار از شور و جذابیت است. گرافیک و آثار هنری بازی بسیار زیباست و احتمالا تا مدت های زیادی پس از اتمام بازی در ذهن شما خواهد ماند. گیم پلی به طور مداوم احساس تازگی می کند، با بسیاری از چیزهای جدید که در طول مسیر معرفی می شوند. یک موسیقی متن زیبا نیز وجود دارد که باعث می شود در حین انجام بازی احساس خوشایندی داشته باشید. ممکن است بازی نسبتاً کوتاه باشد و برخی از گزینه‌ها را نداشته باشد، اما تجربه‌ای است که هر طرفدار پازل به آن نیاز دارد.