نقد و بررسی Far Cry Primal

دوازده هزار سال پیش فکر کنید , زمانی که انسان های اولیه در حال خارج شدن از غار ها بودند تا بتوانند نیاز های خود را از دل طبیعت به دست آورند, اما این کار خیلی آسون نبود!! آنان برای تامین این نیاز ها باید با حیوانات وحشی و بی رحم رو به رو می شدند که خیلی از آنان در این راه از بین می رفتند.این موضوع باعث ایجاد قبیله شد تا با تعداد بیشتری با این موجودات رو به رو شوند. اما این پایان قضیه نبود زیرا باید با دشمنان جدیدی رو به رو می شدند, سایر قبایل، بازی Farcry Primal محصول شرکت Ubisoft سعی کرده تا گیمر ها را در دل تاریخ به دوازده هزار سال پیش ببرد، با نقد و بررسی بازی Far Cry Primal از تیم نقد و بررسی بازی های رایانه ای IRG Review همراه ما باشید.

سری Far Cry بعد از عرضه Far Cry 3 تبدیل به یکی از معتبرترین و محبوب‌ترین IPهای شرکت یوبی سافت (Ubisoft) شد. اگر چه دو نسخه اول سری Far Cry نیز عناوین قابل قبولی بودند (مخصوصاً نخستین عنوان این سری که توسط کرایتک (Crytek) توسعه داده شده بود و در زمان عرضه حرف‌های زیادی برای گفتن داشت) ولی در حقیقت این سومین نسخه شماره دار این سری بود که روحی تازه به کالبد آن دمید و باعث شد تا نام این سری بیش از هر زمان دیگری بر سر زبان‌ها بیفتد. Far Cry 3 در کنار خلق محیطی پویا و دوست داشتنی، ویژگی‌های زیادی را در دل گیم پلی خود جای داده بود و از لحاظ داستانی نیز عملکرد چشم‌گیر و خوبی داشت. تمامی این مسائل دست به دست هم دادند تا این عنوان به فروشی بیش از حد تصور سازندگان دست یابد و یوبی سافت نیز برنامه‌های زیادی را برای آن تدارک ببیند. پس از دو سال و در سال 2014 نیز Far Cry 4 به بازار عرضه شد و با وجود آن که به اندازه Far Cry 3 در خود نوآوری نداشت، اما، باز هم مورد توجه بازیبازان و منتقدان قرار گرفت و فروشی قابل قبول داشت. پس از گذشت مدتی، یوبی سافت تصمیمی عاقلانه گرفت، آن هم این که سعی داشته باشد تا باز هم در ساختار این سری تغییراتی را به وجود آورد تا مبادا نسخه جدید این سری تکرار مکررات باشد، و اینگونه بود که Far Cry: Primal پای خود را به این سری باز کرد، عنوانی فرعی (Spin-Off) که کاملاً با نسخه‌های قبلی این سری تفاوت داشته و به جای این که همچون نسخه‌های قبلی بازیبازان را به نبرد با دشمنان به وسیله سلاح‌های گرم دعوت کند، مسیری متفاوت را در پیش گرفته است و می‌خواهد دنیای ده هزار سال پیش از میلاد مسیح را تبدیل به جولان‌گاه بازیبازان کند.

این شرکت با عرضه Assassin Creed در سال 2007 نشان داد که پتانسیل بالایی برای خلق های عناوین جدید دارد. این شرکت پس از این موفقیت سعی در کسب موفقیت های دیگر در عناوین دیگر داشت. اما ظاهرا خیلی موفق نبوده!!استفاده از همان فرمول مشخص و یکسان را می توان دلیل اصلی گرفتاری یوبیسافت در سیکل باطل انتشار سالانه فرنچایزهای مختلف دانست. فشار کاری زیاد و برنامه زمانی فشرده، خلاقیت را از استودیوهای بازی سازی می گیرد و کار به جایی می رسد که برجسته ترین تفاوت فارکرای پرایمال، جدیدترین نسخه از این بازی با عناوین قبلی، در داستان ماقبل تاریخی آن آشکار می شود. در این نسخه از بازی شما شخصیت تاکار (Takkar) را تحت اختیار گرفته و وظیفه شما این است افراد قبیله ونجا(Wenja) را در کنار هم در منطقه اوروس(Oros)جمع کنید.

داستان پرایمال در بازه زمانی 12 هزار سال پیش و در لوکیشنی خیالی به نام دره Oros می گذرد؛ دره ای که در کوه های کارپات واقع در اروپای شرقی قرار گرفته است. بعد از اتمام عصر یخبندان، یکبار دیگر فرصتی پیش آمده تا طبیعت جان تازه گرفته و موجودات زنده را در دامن خود پرورش دهد. اما این تنها ماموت های غول پیکر، گوزن ها و ببرهای دندان خنجری نیستند که در آن نقطه پا به حیات گذاشته اند، بلکه دره Oros تبدیل به جولانگاهی برای سه قبیله از انسان های ماقبل تاریخی تبدیل شده که به صورت شبانه روزی با حیوانات وحشی و نیز با یکدیگر مشغول جنگ و ستیز اند، شما در این بازی باید با دو قبیله Udam و Izila که خواهان نابودی شما و قبیله شما هستند مبارزه کنید.مشخصا تاکار نمیتواند تنهایی به جنگ این دو قبیله برود که در طی بازی شما دوستان و متحدانی پیدا خواهید کرد که شما را برای نابودی این دو قبیله یاری می کنند.

برای مبارزه یا شکار حیوانات می توانید از حیواناتی که در طول بازی رام می کنید کمک بگیرید حتی برای سفر به مناطق دور از آنان سواری بگیرید که در نوع خود جالب و جذاب است، در اکثر مواقع، پرایمال همان ساختاری را دارد که در عناوین پیشین دیده ایم. بنابراین بخش زیادی از وقت گیمر، صرف کشف نقاط جدید در محیط، نابود کردن کمپ های دشمنان و دریافت ماموریت از شخصیت های عجیب و غریب خواهد شد. بزرگترین تغییر پرایمال نسبت به قبل، به جز حذف شدن برج هایی که باید به بالای آن ها صعود می کردیم، گسترده شدن بیش از پیش المان های شکار و Crafting یا همان ساخت و ساز است. بسیاری از المان های مهم گیم پلی، مانند ساخت سلاح ها و ارتقای روستای قبیله Wenja، براساس همین سیستم Crafting شکل گرفته است.

اسلحه ها و وسایل نقلیه خفن نسخه های قبل رو بردارید و بهش چماق و نیزه و تیر و کمون اضافه کنید ، این یعنی گیم پلی Farcry Primal ، یک گیم پلی ضعیف و تکراری ، البته برای طرفداران سری اصلی. اوج ضعف یوبیسافت برای طراحی گیم پلی در این بازی معلوم میشه.در این نسخه شما در ده هزار سال قبل از میلاد مسیح قرار دارید و به عنوان یک انسان اولیه شناخته میشید که برای بقا تلاش میکنه ، شما ماموریت هایی رو انجام میدید و به افراد قبیلتون اضافه میکنید تا بتونین در برابر دشمنانتون مقاومت کنید ، خب بیاین بپردازیم به بخش های اصلی بازی. خب اول باید به صورت خیلی منصفانه ای بگم که در شروع بازی به صورت خیلی منصفانه تری حدود 10-15 بار مردم ، باید بگم محیط بازی بسیار وحشیانه شده و خطر در این نسخه به معنای واقعی در کمین گیمره ، این محیط به خوبی تونسته حس Survival بازی رو به گیمر منتقل کنه و این یکی از نکات مثبت بازی محسوب میشود.

اعصاب‌خردکن‌ترین مشکلِ «فارکرای۴» داستانِ شلوغ و بی‌اهمیت و کاراکترهای پر حرف و خواب‌آورش بود که قبل از آغاز هر ماموریت باید به سخنرانی‌های تهوع‌آورشان گوش می‌کردیم. از آنجایی که «فارکرای» یک اکشنِ بی‌کله‌ی بزن‌بکش است که در هیچ جای گیم‌پلی‌اش واقع‌گرایی به چشم نمی‌خورد، داستان‌پردازی هم باید از مسیر سرراستی پیروی کند. اما نمی‌دانم چرا سازندگان این‌قدر علاقه دارند داستان بازی‌هایشان را تا این حد مهم و جدی جلوه بدهند و کاراکترها را در صورت بازی‌کننده مجبور به توضیح دادنِ با آب‌و‌تاب اتفاقات کنند. حتی تاکار، شخصیت اصلی بازی که شما تشریف دارید هم به عنوان قهرمانی متفاوت‌تر از مردم عادی پردازش نمی‌شود. تنها تفاوت او با دیگران این است که درحالی که بقیه‌ی مردم روستا کنار چادرشان می‌نشینند و می‌خورند و می‌خوابند، این تاکار است که باید نقش پیک موتوری، قاتل‌ شخصی، بادی‌گارد اختصاصی، شکارچی استخدامی و کلا هرچیزی که آنها از او می‌خواهند را بدون لحظه‌ای تردید مثل بچه‌ی آدم قبول کند. در بازی‌هایی مثل «فارکرای» عدم وجود داستانی پیچیده، بهتر از این است که سعی کنید کاراکترهای دیوانه و داستانِ مسخره‌تان را الکی حیاتی و حساس جلوه دهید و حوصله‌ی مخاطب را سر ببرید. یوبی‌سافت قبلا در قالبِ محتوای دانلودی «اژدهای سرخ» (Blood Dragon) این کار را کرده بود. اما نمی‌دانم چرا آنها چنین کاری را در دیگر بازی‌های مجموعه تکرار نمی‌کنند. آخه در دنیایی که می‌توانید با جغدها روی سر دشمنان بمب پرت کنید و ماموت‌های پشمالو را در عرض یک ثانیه به فرمانبرداری از دستورات‌تان مجبور کنید، چرا داستان و شخصیت‌های فرعی باید از فرط جدی‌بودن، بازی‌کننده را فراری دهند؟!

مسئله بعدی شخصیت پردازی این نسخه است. در دو نسخه قبلی شاهد حضور دو شخصیت بسیار کاریزماتیک به نام‌های واس مونتنگرو (Vass Montenegro که در Far Cry 3 حضور داشت) و پاگان مین (Pagan Min شخصیت منفی اصلی Far Cry 4) در نقش دشمنان اصلی بازی بودیم و حضور این دو شخصیت از بزرگ‌ترین نکات مثبت دو نسخه قبلی سری بود، مخصوصاً واس مونتنگرو که به عقیده بسیاری شخصیت پردازی او در سطح فیلم‌های طراز اول سینمایی قرار داشت. در Far Cry: Primal، روسای دو قبیله Udam و Izila دشمنان اصلی تاکار هستند ولی به هیچ وجه به پای واس مونتنگرو یا حتی پاگان مین نمی‌رسند، پس از همین حالا مطمئن باشید که شاهد دیوانه بازی‌های واس مونتنگرو و دیالوگ‌‎های جالب پاگان مین در طول بازی نخواهید بود!

Primal مانند نسخه های سوم و چهارم ، از ورژن دوم موتور DUNIA استفاده می کند و از این جهت ، گرافیک آن گام محسوسی نسبت به گذشته ، به حساب نمی آید . اما از لحاظ رندر تراکم بالای پوشش گیاهی محیط و انیمیشن های چهره و بهبود سیستم نورپردازی به ویژه در شب هنگام ، دست بالاتر را دارد . ولی سایر پارامترهای سنجش کم و بیش در همان سطح کیفی سابق هستند . در این بین ، عنصر آتش به وضوح دچار ضعف کیفی است . به نظر می رسد سازندگان ، بیشتر توجه خود را معطوف شبیه سازی خواص طبیعی آتش و راه های گوناگون استفاده از پتانسیل هایش کرده اند و از جلوه آن غافل مانده اند.

از لحاظ موسیقی نیز بازی عملکرد قابل قبولی دارد. موسیقی‌هایی که در طول انجام بازی نواخته می‌شوند با حال و هوای بازی همخوانی دارند و از تنوع نسبتاً قابل قبولی هم برخوردارند، هرچند که آهنگساز این نسخه یعنی آقای جیسون گریوز (Jason Graves) نتوانسته به خوبی آهنگسازان دو نسخه قبلی (به ترتیب کلیف مارتینز و برایان تایلر) عمل کند و از این لحاظ بازی دچار کمی پسرفت شده است. صداپیشگان نیز کار خود را به خوبی انجام داده‌اند و ایرادی به کار آن‌ها وارد نیست. افکت‌های صوتی نیز از طراحی دقیقی برخوردار هستند و صداهایی نظیر راه رفتن شخصیت‌ها، زوزه کشیدن گرگ‌ها و غرش ببرها به بهترین شکل ممکن طراحی شده‌اند. در کل از لحاظ گرافیک، موسیقی و صداگذاری Far Cry: Primal عملکرد خوبی دارد و همچون نسخه‌های پیشین سری می‌تواند طرفداران را از این لحاظ راضی نگه دارد.

در نتیجه این موضوع، خوشبختانه یا متاسفانه، گیمر باید زمان زیادی را به جمع آوری آیتم هایی مثل گیاهان یا سنگ های مختلف اختصاص دهد تا قادر به ارتقای تجهیزات خود باشد. سیستم شکار نیز کماکان مثل فارکرای 4 دنبال می شود اما با این تفاوت که حالا حیوانات ردی از خون و بو از خود به جای می گذارند که یافتن آن ها را ساده تر می کند، یکی از مکانیک های پرایمال که یوبیسافت به آن افتخار می کند و بارها روی اهمیت آن تاکید ورزیده، قابلیت رام و کنترل کردن حیوانات است. برای مثال می توان با رام کردن یک ببر دندان خنجری، بهره زیادی از وی در مبارزات برد و دشمنان را به اشکال گوناگون از پای درآورد. با پیشرفت در بازی، قابلیت های دیگری نیز در دسترس قرار می گیرند که گیم پلی را مفرح تر از پیش می کنند. برای مثال می توان با رام کردن جغدها، از بالا روی سر دشمنان بمب ریخت و یا حتی با سوار شدن بر پشت یک خرس، به قلب دشمنان زد.

از چند جهت، پرایمال روحی تازه به فرنچایز فارکرای بخشیده و تجربه آن برای تنوع هم که شده می تواند جالب باشد. با این حال، روش هایی که سازندگان برای تنوع بخشی به گیم پلی پرایمال به آن ها متوصل شده اند، به هیچ وجه منطقی به نظر نمی رسد و بیشتر با یک بازی خیالی طرف هستیم تا عنوانی که ذاتا براساس دوره ای حیاتی و البته مبهم از تاریخ ساخته شده باشد، در اینکه گیم پلی پرایمال تجربه ای مفرح و درگیرکننده برای گیمر به ارمغان می آورد، شکی نیست. اما هرچه بیشتر در بازی پیش می روید، بیشتر به این فکر خواهید کرد که بعد از پرایمال، آینده فرنچایز فارکرای چگونه خواهد بود. فارکرای پرایمال زنگ خطری بزرگ برای یوبیسافت و نیز گیمرهاست که ما را نسبت به برنامه های آتی ناشر فرانسوی در قبال این فرنچایز بی بدیل نگران می کند؛ برنامه هایی که احتمال دارد یکبار دیگر خاطره تلخ اساسینز کرید را برایمان تکرار کنند.