نقد و بررسی بازی Soulstice

در دنیایی که عنوان محبوب و بی نظیر Devil May Cry در طول سال‌ ها تبدیل به یک بازی کمتر جدی و کمدی ‌تر شده است، عنوانی به نام Soulstice پا به عرصه میگذارد که تاریک، کسل‌ کننده و غرق در فضایی تلخ و قرون وسطایی است. از نظر زیبایی شناختی هرچند به یک Dark Souls نه چندان شاد شباهت دارد، البته بدو نگاه گذرای یک شوالیه بخت برگشته، یا یک خورشید تابان برای ارائه لحظاتی از گرما و زیبایی. آنچه باقی مانده است یک سکونتگاه ویران است، مملو از شهروندان متحول شده و هیولاهای عظیم. با بازی در نقش Briar the Ashen Knight و خواهر او Lute، باید وارد شهر شوید و برای نجات جهان، شکافی که موجب ورود هیولاها به دنیا شده است را ببندید. در ادامه با نقد و بررسی بازی Soulstice توسط وبسایت IRG Reviews همراه باشید.

داستان Soulstice در مکانی ناخوشایند روایت میشود و لحظاتی از ملودرام را در خود جای داده است که هرگز فراتر از اتمسفر شهر یا تعداد انگشت شماری از بازیگران را شامل نمی شود. از ما خواسته می‌ شود که به خواهران اهمیت دهیم، اما هر دو از کهن‌ الگوهای غیر جالب نشأت می‌ گیرند و هیچ‌ کدام عناصر شخصیتی فراتر از آن را به نمایش نمی‌ گذارند. بازی با تبادلات کوچکی همراه است که در تئوری باید چیزی در مورد آنها به ما بگوید، اما آنها به ندرت به چیزی بیشتر از اظهارات پیش پا افتاده تبدیل می شوند. فصل ‌های بازی با صحنه ‌هایی بسته می‌ شوند که کاراکترها را به مکان ‌های جدید منتقل می ‌کنند، اما در این فرآیند بسیار کم کاری می ‌کند. همینطور بازی برای جهان و تاریخ آن هم هیچ تلاشی نمیکند. علاوه بر اینها، در مورد نمایش و توسعه شخصیت ها هم به وضوح کمبود دارد. داستان بازی هم در یک محیط فانتزی تاریک و آخرالزمانی در جایگاهی عقب ‌تر از اکشن و فضاسازی این عنوان قرار می‌ گیرد. به این معنی که جلوه های بصری بازی و همچنین فضاسازی آن کمکی به بهبود بخش داستانی بازی نمیکند. یک پالت رنگ غیراشباع که خواندن جهان را در یک نگاه دشوار می کند کافی است تا توانایی دیدن محیط در بازی کاهش یابد. افزایش روشنایی کمی به بهبود این مشکل کمک می کند، اما هنوز تنوع کافی در رنگ های استفاده شده وجود ندارد. مانند Devil May Cry، مراحل در Soulstice حول محور دو کار میچرخند، مرحله اکتشاف، جایی که Briar از محیط های خطی عبور می کند، و نبرد های عظیم برای شکست دادن دشمنان.

با اینکه که انیمیشن های بازی کمی خشک هستند و دشمنان به اندازه عناوینی همچون DMC یا Bayonetta فوق العاده و حیرت انگیز نیستند، مبارزات در Soulstice لذت ‌بخش هستند. با وجود مواردی همچون بازخورد های ارزشمندی که در مورد ضربات سلاح و هیولاهایی که واکنش های متفاوتی به سلاح های شما دارند، بازی تاکید کمتری بر روی نبردهای دوربرد دارد و همین باعث می شود تا بازی عمق خوبی را از جهت مبارزات تن به تن و RPG تجربه کند. درحالی که به عنوان Briar در حال کتک زدن و جاخالی دادن از دشمنان هستید، موجودات را جادو می ‌کنید و سعی می‌ کنید ترکیب‌ هایی از سیستم مبارزاتی را به خاطر بسپارید، اغلب یک علامت دکمه روی دشمنان ظاهر می‌شود، که با به موقع فشردن آن، Lute مداخله می‌ کند، یک تیر را دفع می‌ کند، یک اسلحه را به عقب می‌ برد یا دشمن را در جای خود منجمد می‌کند. این ها مواردی هستند که باعث می شوند مبارزه همچنان چالش ‌برانگیز باشد، مبارزات در طول پیشروی در داستان، از لحاظ مقیاس و پیچیدگی افزایش می ‌یابند. با این حال، این عناصر جدای از خوب بودن، می توانند کمی آزاردهنده هم باشند زیرا برای اولین بار احتمالا از سیستم مبارزاتی بازی گیج خواهید شد.

خارج از نبرد اما، Soulstice یک بازی بسیار ساده تر است. مسیرهای پر پیچ و خم را در میان شهر کم نور و بی رنگ دنبال می ‌کنید، گاهی اوقات از کوچه‌ها پایین می ‌روید تا کریستال‌ ها را در ازای کسب پول بفروشید، یا گاه به گاه چیزهایی ‌را ارتقا دهید. در همین بخش، مشکل دیگری از بازی نمایان می شود، سیستم پلتفرمینگ بازی اصلا آنطور که انتظار دارید کار نمی ‌کند. این موضوع، در درجه اول تقصیر دوربین است که شما را به یاد نسخه های اولیه Devil May Cry می اندازد. زمانی که در جنگ نیستید، زوایای دوربین ثابتی وجود دارد که واقعاً مناظر شهر را به روش ‌های فوق‌ العاده‌ای قاب می‌ کند، اما حیف که انجام بازی را دشوارتر می ‌کند. پلتفرمینگ زیادی در بازی وجود دارد و در طی آنها هرگز زوایای دوربین مناسب و ثابت نیستند. در بیشتر مواقع، صحنه‌ها برای زیبایی بازی طراحی شده ‌اند تا کاربرد اصلی پلتفرمینگ. خوشبختانه، در نبردها (معمولاً)، بازی کنترل کامل دوربین را به شما می‌ دهد و به شما اجازه می‌ دهند در اوقات فراغت خود، دوربین را به اطراف بچرخانید. این لحظات آزادی مرهمی است اما بعد از پایان نبرد دوباره به آن دوربین اقتضاح باید جشم بدوزید. دنیای بازی، تقریباً هر جا که می‌ روید نادرست به نظر میرسد و با فضاهای کاوش‌ پذیر که در مقابلتان می ‌بینید همخوانی ندارند. شما گویی در مقابل دیوارهای نامرئی ایستاده اید، به عنوان مثال نمی توانید از آن کوچه پایین بروید، یا روی آن سقف یا آن سکو بپرید، و فقط جعبه های خاصی می توانند نابود شوند و مصنوعی بودن عناصر محیطی بازی را، تقویت میکنند.

به نظر میرسد عنوان Soulstice، بیش از هرچیز، یک بازی اکشن فراموش شده متعلق به دوران Xbox 360 است، یادگاری از روز های نیمه تمام بازی ‌های AA. بازی ‌هایی مانند Dark Sector و Dead to Rights: Retribution. بازی ‌هایی که ایده ‌های تازه ‌ای را به ارمغان آوردند و در آن زمان به طور قطعی خوب بودند، اما شاید در طول یک دهه کمتر از آنها یاد میشود. Soulstice به طور مشابه ایده ‌های خوبی دارد، اما به طرز عجیبی ناقص است و دوربین بسیار افتضاحش که دائماً بازی را تضعیف می ‌کند. اگر بتوانید از مشکلات آن چشم پوشی کنید، Soulstice یک بازی قوی شبیه به Devil May Cry است که دارای نبرد های عظیم و چالش برانگیزی است که می تواند شما را سرگرم کند.