نقد و بررسی بازی The Necromancer’s Tale

بازی The Necromancer’s Tale یک عنوان نقش آفرینی انتخاب محور است که شما را به دنیایی تاریک دعوت می‌کند که در آن دسیسه‌های سیاسی، جادوهای ممنوعه و انتقام شخصی با هم تلاقی می‌کنند. این بازی که در یک پادشاهی با تاریخ جایگزین در نزدیکی ونیز در سال ۱۷۳۳ اتفاق می‌افتد، با میراثی فراموش‌نشدنی آغاز می‌شود: شما فرزند یک ژنرال بدنام هستید که در جنگی وحشیانه بین ونیز و پادشاهی مرموز Ruksthen گرفتار شده است. در این جنگ که با ناامیدی همراه بود، نیروهای روکستن با استفاده از یک کتاب طلسم باستانی، در آیین‌های ممنوعه جادوگری غرق ‌شدند. اگرچه پس از مدتی این کتاب نابود شد، اما زمزمه‌هایی از دانش تاریک آن باقی ماند و منتظر کسی بود که به اندازه کافی جسور – یا بی‌پروا – باشد تا قدرت آن را به دست آورد. بله آن شخص … شما هستید.

از همان ابتدا متوجه می شوید که The Necromancer’s Tale مرز بین سیستم خلق شخصیت و داستان را محو می‌کند. به جای یک صفحه نمایش سریع از آمار کاراکترها، شما هویت شخصیت اصلی خود را از طریق یک مقدمه عمیقاً تعاملی می‌سازید. شما جنسیت، نام و فال آسمانی تولد خود را انتخاب می‌کنید که می تواند شامل یک ماه خونین، دنباله‌دار یا طوفان باشد که بر کلاس و ویژگی‌های اصلی شما تأثیر می‌گذارد. دوران کودکی و مسیر شغلی شما (نظامی، دیپلماتیک یا دانشگاهی) مهارت‌ها و گزینه‌های روایی شما را بیشتر شکل می‌دهد. این انتخاب‌ها به طور کامل صداگذاری شده‌اند، وزن احساسی واقعی به شخصیت شما می‌دهند و باعث می‌شوند شخصیت شما واقعاً زنده به نظر برسد.

این بازی در هسته خود یک RPG انتخاب‌محور با یک سیستم اجتماعی غنی و باجزئیات است. شما در یک شبکه پیچیده از روابط با NPC های کاملاً صداگذاری شده و طراحی شده با دست، که هر کدام برنامه های خاص خود را دارند، حرکت می‌کنید. گفتگو در این بازی فراتر از تبادل اطلاعات است – این یک ابزار استراتژیک برای اغوا، باج گیری، دیپلماسی و اجبار است.

سیستم اعتماد نیز میزان اعتقاد شخصیت‌های فردی، طبقات اجتماعی متمایز و خود شهر به شما را اندازه‌گیری می‌کند. سخنان و اعمال شما این تعادل شکننده را تغییر می‌دهد؛ اگر اعتماد بیش از حد از دست برود، خطر طرد شدن، محاکمه یا حتی اعدام بدون محاکمه را به جان می‌خرید. آمارهایی مانند دانش و کاریزما، شاخه‌های گفتگو را باز یا بسته می‌کنند و باعث می‌شوند مکالمات به صورت پویا به ساختار شخصیت شما گره بخورند.بازی با ارائه مجموعه‌ای انعطاف‌پذیر از مهارت‌ها، تعادل بین ترغیب، رشوه و دستکاری‌های ظریف را بررسی می‌کند. شما دائماً انتخاب‌های اخلاقی را می‌سنجید – آیا منفعلانه عمل می‌کنید، اجازه می‌دهید اتفاقات آشکار شوند یا به طور تهاجمی نتایج را شکل می‌دهید؟ هر انتخاب عواقبی دارد که تمرکز بازی را بر تصمیمات معنادار تقویت می‌کند.

همانطور که گفتم، در The Necromancer’s Tale خواندن زیادی دارد، بنابراین آماده باشید که مانند یک کتاب، در آن غرق شوید. اگر معمولاً از رمان‌های تصویری یا بازی‌هایی که متن خام زیادی دارند، خوشتان نمی‌آید، ممکن است این کتاب برای شما مناسب نباشد، به خصوص از آنجایی که توجه به جزئیات کوچک در توصیفات و دیالوگ‌ها می‌تواند در اطمینان از اینکه در طول بازی کاملاً گم نمی‌شوید، بسیار مفید باشد. در هر فصل، شما باید یک آیین یا دستور معجون را از کتاب جادوی سیاه مذکور ترجمه کنید، که معمولاً نیاز به یافتن یادداشت‌ها یا کتابی قطور دارد که زبان را رمزگشایی کند. با انجام این کار، اجزای طلسم، مانند پوست درخت یا پوست حیوانات را تهیه خواهید کرد و نحوه به دست آوردن این مواد مانند حل یک معما با پاسخ‌های فراوان است.

من عاشق تنوع مسیرهایی هستم که می‌توانید برای به دست آوردن آنچه می‌خواهید طی کنید: باج‌گیری، ورود غیرقانونی، خرید از تأمین‌کنندگان مشکوک و موارد دیگر. در اوایل، فهمیدن اینکه با چه کسی صحبت کنید و کجا بروید بسیار سرگرم‌کننده بود، اما با این اوصاف، این سیستم در فصل‌های بعدی خسته‌کننده شد، زیرا باید سفرهای رفت و برگشت زیادی در داخل و خارج از شهر انجام دهید.

سیستم اعتماد بازی، راه اصلی توسعه روابط شماست، زیرا با بسیاری از جناح‌ها و شخصیت‌های منفرد شهرت پیدا خواهید کرد. صادقانه بگویم، من در پنج تا ده ساعت اول بازی‌ام آنطور که باید این موضوع را جدی نگرفتم و در نهایت تقریباً همه به من بی‌اعتماد شدند، که باعث شد بازی را دوباره شروع کنم. باور کنید یا نه، لزوماً نمی‌توانید از هر کسی که می‌بینید در مورد عناصر ماوراءالطبیعه بپرسید یا آشکارا در مورد سوءظن‌های پیرامون مرگ پدرتان صحبت کنید.

متاسفانه مبارزات تا حدودی بی‌روح هستند. به هیچ وجه وحشتناک نیستند، اما بسیار ابتدایی هستند و گزینه‌های تاکتیکی محدودی دارید. در حالی که ایجاد ارتشی از مردگان متحرک سرگرم‌کننده است، برخی از نبردها با تعداد زیادی دشمن کمی خسته‌کننده می‌شوند… مبارزات در بیشتر بازی نسبتاً کم اتفاق می‌افتند، بنابراین این یک نکته‌ی منفی بزرگ نیست. حرکت در خارج از شهر نیز می‌تواند ناامیدکننده باشد. در حالی که در شهر نقشه و حتی سفر سریع وجود دارد، اما در بیابان موانع نامرئی در مکان‌هایی وجود دارد و تنها راه برای فهمیدن اینکه آیا می‌توانید به جایی بروید این است که سعی کنید مکان‌نما را روی آن نگه دارید.

چیز بیشتری در مورد مبارزه برای گفتن وجود ندارد. بیش از 30 ساعت، نسبتاً ابتدایی باقی مانده است که کسانی را که به دنبال تاکتیک‌های عمیق‌تر هستند راضی نمی‌کند و آنچه وجود دارد برای استفاده کسل‌کننده است. از طرف دیگر، هر دقیقه درگیر نبرد نمی‌شوید. این بخش‌ها پراکنده هستند، زیرا بیشتر با NPCها تعامل خواهید داشت و اقلام آیینی را جمع‌آوری خواهید کرد.

از نظر گرافیکی، The Necromancer’s Tale سبکی نقاشی‌گونه را اتخاذ می‌کند که به خوبی با حال و هوای گوتیک آن مطابقت دارد، همراه با پرتره‌های با دست طراحی شده ای که به شخصیت‌ها جان می‌بخشند. با این حال، محیط‌های سه‌بعدی آن قدیمی به نظر می‌رسند و گاهی اوقات فاقد وضوح لازم هستند و حتی در برخی مواقع انیمیشن‌های “شناور” دارند – به این معنا که اشیایی مانند اسب‌ها و کالسکه‌ها معلق به نظر می‌رسند.

ضمنا، پالت رنگ بازی گاهی اوقات بیش از حد روشن است و با فضای تاریک آن در تضاد است. چرخش دوربین نیز می‌تواند ناامیدکننده باشد، گاهی اوقات نمای پشت ساختمان‌های شفاف را مبهم می‌کند و حرکت شما را مختل می‌کند. مکانیک حرکت، ویژگی‌های عجیبی را نشان می‌دهد، پله‌ها و موانع گاهی اوقات پیشرفت شما را کند یا مسدود می‌کنند. در طراحی رابط کاربری نیز ایراداتی وجود دارد – مثلا اینکه منوها و کادرهای گفتگو به طور نامناسبی با یکدیگر همپوشانی دارند و تعامل با آیتم های موجودی، فاقد میانبرهای کلیک راست برای تجهیز سریع‌تر است.

موسیقی متن نیز برجسته است و ملودی‌های گوتیک و دلهره‌آور آن به طور کامل با محیط وهم‌آور آن هماهنگ هستند و جذابیت بازی‌های کلاسیک CRPG اولیه مانند The Witcher 1 را تداعی می‌کنند. اگرچه برخی از صداپیشگی‌ها یا خوب اجرا نشده‌اند یا از قلم افتاده‌اند، اما اکثر اجراها در به تصویر کشیدن لحن تاریک و غم‌انگیزی که برای فضا ضروری است، موفق بوده‌اند.

خلاصه، The Necromancer’s Tale یک بازی نقش‌آفرینی با فضای گوتیک است که به بازیکنان صبوری که از روایت‌های پیچیده و انتخاب‌های معنادار لذت می‌برند، پاداش می‌دهد. ترکیب منحصر به فرد آن از دسیسه‌های سیاسی، جادوی تاریک، مبارزات تاکتیکی و مکانیک‌های اجتماعی عمیق، جهانی را خلق می‌کند که در آن هر تصمیمی اهمیت دارد و هر تعاملی می‌تواند کفه ترازو را بین قدرت و نابودی سنگین کند.

اگرچه مشکلات فنی و برخی ایرادات دیگر مانند بافت قدیمی گرافیک و برخی از ویژگی‌های عجیب رابط کاربری، آن را از رسیدن به کمال دور می‌کند، اما عمق، اتمسفر و جاه‌طلبی داستان‌سرایی بازی، آن را به سفری خاطره‌انگیز برای طرفداران بازی‌های نقش‌آفرینی غنی از داستان و غرق در تاریکی و رمز و راز تبدیل می‌کند. اگر به محیط‌های گوتیک، آیین‌های نکرومانتیکی و مکانیک‌های اجتماعی پیچیده در روایتی دلهره‌آور علاقه‌مند هستید، The Necromancer’s Tale انتخابی جذاب است.