نقد و بررسی بازی Deathbound

هجوم بازی‌های Souls که در سال‌های اخیر به وجود آمده‌اند یک موهبت و در عین حال یک نفرین بوده است. از جنبه مثبت معادله، بازی‌های Souls بیشتری دریافت می‌کنیم و به دلیل اینکه FromSoftware تنها استودیو تولید کننده بازی در این زیر ژانر نیست، تنوع زیادی خواهیم داشت. نقطه ضعف این بوده است که به دلیل موفقیت چمشگیر این شرکت، بسیاری از توسعه دهندگان به سادگی قصد دارند یک شبیه سازی شایسته از بازی های سولزلایک را در کاتالوگ خود ارائه دهند.

خب، این چیزی نیست که بتوان آن را در بازی Deathbound پیدا کرد، بازی ای که شما را در یک آخرالزمان دیستوپیایی قرار می دهد که در آن زندگی، مرگ و ابدیت در خط مقدم قرار دارند. این بازی خود را با یک سیستم مبارزه مبتنی بر عناوین سولز متمایز می کند که در آن می توانید بین کلاس های از پیش تعیین شده جابجا شوید، اما آیا این نوسان بزرگ به اندازه ای است که Deathbound را به یک بازی مستعد موفقیت تبدیل کند؟

Deathbound یک Soulslike جدید از استودیوی برزیلی Trialforge است که چندی پیش پیش نمایش آن را به صورت دمو در استیم تجربه کردم. در آن زمان با مشکلات متعددی روبرو بودم که برخی از آنها واقعا قابل درک بودند. اما اکنون که نسخه نهایی آن منتشر شده، همچنان از برخی کمبودها و مشکلات رنج می برد که تجربه لذت بخش آن را تحت تاثیر قرار داده اند. اول از همه باید جلوه های بصری این بازی را تحسین کنم. برای یک استودیوی کوچک، این یک بازی بسیار زیبا به نظر می رسد. طراحی شخصیت ها واقعا جالب است حتی اگر طراحی دشمن فاقد ذوق و استعداد باشد و برخی از محیط‌ها به طور مثبت با اتمسفر همراه باشند. اما من هنوز در تلاش بودم تا به طور کامل با دنیای Zeimenal آشنا شوم و اینجا تضاد اصلی بین فرقه مرگ و کلیسای زندگی است.

از لحاظ گیم پلی، Deathbound یک بازی مبتنی بر همکاری گروهی است که در آن کل گروه در یک بدن منفرد وجود دارد که می‌توانید داخل و خارج از آن تغییر شکل دهید. با هفت «Essence» که می‌توانید از بین آنها انتخاب کنید (به محض اینکه آنها را پیدا کردید)، در هر محله (همان bonfire) که در آن استراحت می‌کنید، یک گروه چهار نفره تشکیل می‌دهید که هرکدام نیز شخصیتی قوی دارند، با تاریخچه‌ها و باورهای خاص خود که اغلب با هم تلاقی دارند و وقتی آنها را در محل خود به هم نزدیک می‌کنید، ساعت‌ها مشاجره‌های شدید ایجاد می‌کند.

هنگامی که همه این شخصیت‌ها را در اختیار دارید، ترکیب‌های مختلفی در دسترس هستند و نه تنها آنها در کنار یکدیگر می‌جنگند، بلکه Essence‌های مختلف می‌توانند با NPC‌های مختلف در جهان تعامل داشته باشند، گاهی اوقات از درگیری یا باز کردن رازها و داستان‌ها اجتناب می‌کنند. می‌توانید در طول مبارزه با استفاده از «Morph Strikes» قدرتمند بین آن‌ها قضاوت کنید، یا برای تاثیرهای اضافی، در میان گروه‌ها، در واکنش‌ها و جاخالی‌ها جابه‌جا شوید. برخی از حملات رو در رو متمرکز هستند، برخی دیگر از جادو استفاده می کنند، به ویژه یکی از آنها دارای یک کمان پولادی و توانایی کشتن مخفیانه فوق العاده مفید است.متأسفانه، خود مبارزات Deathbound به اندازه کافی قوی نیست که بتواند از این مکانیک Morph استفاده درست کند. درهم و نادقیق است، با حرکات کند و اثر کندی حواس پرت کننده هنگام طفره رفتن که شما را مستعد حملات بعدی می کند.

همچنین تعداد دشمنانی که به شما حمله می کنند نیز اغلب محدود است، به ندرت کمتر از سه دشمن در یک زمان وجود دارد که آنها هم عاشق شبیه خون زدن هستند. طراحی رئیس ها نیز در بیشتر موارد کمی ناقص است، با تعداد نگران کننده ای که فقط شبیه تپه هایی از اجسام له شده با هم هستند.

عناوین Soulslike اغلب با دنیای خود زندگی می کنند یا می میرند. یک دنیای جذاب می تواند برای رفع بسیاری از کاستی های دیگر کافی باشد، اما من نمی توانم Zeinemal را درک کنم. این دنیایی است که بر روی ویرانه های یک تمدن ویران شده ساخته شده است. در حالی که معماری آینده نگر در همه جا وجود دارد، وسایل نقلیه بسیار استانداردی نیز وجود دارند که در خیابان ها پوسیده شده اند و در حالی که فناوری بازی فقط تا قرون وسطی پیشرفت کرده است، هنوز چراغ ها و آسانسورهای فعال وجود دارند. تلویزیون‌ها، یخچال‌ها، علائم خیابان‌ها و غیره نیز وجود دارند که مطمئنم می‌توان با سایر منابع فناوری مهندسی معکوس آن‌ها را مهندسی کرد. این فقط دنیایی دست و پا چلفتی و نامتناسب را به وجود می آورد که برای قانع کننده بودن بیش از حد ناجور به نظر می رسد.

اما طراحی صدا بهتر است که با اتمسفر فوق العاده به خوبی کار می کند. اگرچه سناریوی داستان مناسب است، اما به دلیل برخی صداگذاری های ضعیف شما را ناامید می کند. مثلا بازیگری شخصیت Therone قوی است و خطوط دیالوگ های خود را با شور و اشتیاق ارائه می دهد که در خور وقفش به الهه مرگ است، اما دزد و قاتل آنا لپوس خیلی خوب نیست. لهجه او وحشتناک است، بین چندین گویش اجباری می چرخد ​​و هرگز باورپذیر به نظر نمی رسد. در واقع، Deathbound در مورد لهجه ها به طور کلی مشکلی دارد، و هرگز کمتر از دردسر نیست.

در مجموع، Deathbound عنوانی است که ایده‌های بسیار خوبی دارد که روی کاغذ شگفت‌انگیز به نظر می‌رسند، اما تعداد کمی از آنها واقعاً به نتیجه می‌رسند. نکات قوت نقاط واضح آن تقریباً همگی به محیط، داستان و شخصیت‌های ارائه‌شده مربوط می‌شوند، اما حتی با وجود اینها نیز با اجرای فنی ضعیف خود و سایر مشکلاتی که دارد، نمی تواند روی ضعف های خود پرده بیندازد. متأسفانه مکانیک گیم پلی جدید آن برای جبران مشکلات کافی نیست. حتی گاهی اوقات مانند یک بازی دسترسی اولیه به نظر می رسد، با مبارزات غیر دقیق و دنیایی که به سادگی برای یافتن راه خود تلاش می کند. در اینجا و آنجا نکات خوبی وجود دارد، با طراحی عالی که به سیستم Essences بازی مربوط می‌شود، اما در کل تجربه‌ای نسبتاً متوسط ​​باقی می‌ماند.