نقد و بررسی SeaBed

هر کسی که تا به حال ادبیات را مطالعه کرده باشد ، بسیار خوب خواهد دانست حتی آثاری که به صورت جهانی مورد توافق عموم قرار می‌گیرند ، لزوما برای عموم مردم جذاب نیستند. این مورد بی شک برای بازی SeaBed نیز صداق خواهد بود ، رمانی تصویری توسعه یافته توسط Paleontology Soft و به غرب توسط متخصصین بومی سازی Fruitbat Factory آورده شده است. این بازی یک شاهکار مطلق است ، اما به ازای هر فردی که به این صورت تشیص می دهد ، به احتمال زیاد ، چند نفر دیگر وجود دارند که به دلایل مختلف آن را قبول نداشته باشند. در ادامه به نقد کامل بازی SeaBed در سایت نقد IRG Review می پردازیم.

این بازی یک رمان صوتی رمز آلود به سبک NVL یوری گاگارین است. برای آن‌هایی که کم‌تر با رمان تصویری آشنا هستند ، این بدان معنی است که داستان از طریق صفحات کامل منثور به جای جعبه دیالوگ گفته می‌شود؛ مطلقاً در این بازی هیچ انتخابی برای بازیکنان وجود ندارد ، روابط در این بازی مختص جنس مونث بوده و داستان اصلی براساس اتفاقات عجیب و غریبی است که به جای توضیح صریح ، تا حدودی به تفسیر خواننده واگذار شده‌است. صدا گذاری به طور کامل به نفع نثر توصیفی ، موسیقی جوی و اثرات صوتی انگیزشی کنار گذاشته شده است.

قطعاً این توضیحات تا الان چند نفر را بیزار کرده و راجب اینکه چیزی به نام “بازی واقعی” در بازی شان می خواهند ، غر می زنند. با این حال ، چیزی که ارزش بیاد داشتن را دارد این است که به جای سبک بازی ، رمان‌های تصویری – آیا آن‌ها تعاملی هستند یا نه – بهترین فکر به عنوان یک رسانه داستان‌سرایی مانند فیلم ، تلویزیون ، نثر ، شعر یا تئاتر هستند. آن‌ها وسیله‌ای برای ارائه یک داستان به شنوندگان هستند ؛ نه چیزی بیشتر و نه کم‌تر. با این ذهنیت بازی کنید و یک تجربه قابل‌توجه در انتظار شما خواهد بود.

مقدمه طولانی این بازی معمایی را ایجاد می کند. شما  Sachiko ، زنی در اواخر 20 سالگی اش هنگامی که شرکت طراحی موفق اما کم کارمند خود را اداره می کند ، دنبال می کنید. شما متوجه می شوید که Sachiko در حال کش‌مکش است: او از اپیزودهای غیرقابل‌ پیش‌بینی اما ناتوان‌کننده‌ای رنج می‌برد ، جایی که گوش‌هایش از صدای زنگ خطر بزرگی رنج می برند و به نظر می‌رسد این حوادث مربوط به نوعی از آسیب‌های روانی است که او متحمل شده‌است.

شخصیت اصلی بازی با فردی به نام Takako در رابطه است که از دوران بچگی با او آشنا شده است. آن ها در طول زمان بهم نزدیک تر شده و باهم روابط کاری موفقی داشته اند. اما اکنون Takako گم شده است. Sachiko نمی داند ، کِی ، چگونه و حتی کجا این اتفاق افتاده و او پی می برد که این مشکل بزرگی برای اوست – بخصوص اینکه او اغلب توهم اینکه Takako همچنان پیشش است را دارد.

درست هنگامی که او می خواهد به زخم های روحی ای که ناشی از منبع نا معلوم هستند التیام ببخشد ، داستان شروع شده و از اینجا سه دیدگاه مختلف آشکار می شود : دیدگاه Sachiko و Takako و Narasaki ، دکتری که او برای روان درمانی به آن مراجعه می کند ، دوست مشترک دوران بچگی آن ها. این بازی به طور نامنظم ، مثل یه رویا آشکار می شود. به طور مداوم میان دیدگاه ها عقب جلو می پرد و حتی به ترتیب زمانی میان صحنه ها و دقیقاً از دقایق اولیه واضح است که Takako وظیفه داستان سرایی را از  Sachiko که گاهاً درست به نظر نمی آید ، می گیرد.

ناحیه ای که ممکن است برخی از خوانندگان خود را در حال تقلا پیدا کنند ، روند نسبتا آهسته حرکت است. SeaBed یک رمان تصویری است که به خوبی از فرمت طولانی برای شرح جزئیات ، تفسیر مهیج شخصیت ها ، احساسات درونی آن‌ها ، کارهایی که انجام می‌دهند… همه چیز استفاده می کند. این بازی با افتخار به تدریج شخصیت ها و جایگاهشان را با قطعات زمانی کوچک و دوست داشتنی تشکیل می دهد – این به معنای این است که خیلی از چیز ها هیجان انگیز نخواهند بود ، برخی این حس را خواهند داشت که در هیچ کدام از گفت و گو ها و صحنه ها چیز خاصی اتفاق نمی افتد.

در جبهه ارائه ، این بازی یک حس متمایز و واضحی در سبک خود دارد ، به طوری که شخصیت‌های آن نگران هستند و یک حس طراحی مانند خشن و خوش آیند در آن ها نهفته است. هنر پس زمینه چیزی مابین عکس هایی که از فیلتر watercolour عبور کرده و پس زمینه های 3 بعدی می باشد. در این میان ، موسیقی به خوبی حرکات را کامل می‌کند ، با نشاط ، پر انرژی و مدرن ، به گونه‌ای فزاینده ، وقتی روایت پیشرفت می‌کند و چیزهای خاصی شروع به افتادن برای خواننده می‌کنند ، با ملودی های پیانو همراه می شود. تمرکز اصلی هر رمان تصویری داستان نوشته شده ی آن است و تا زمانی که خواننده حوصله کافی برای آن داشته باشد (گیم پلی بازی بین 15 تا 20 ساعت) ، این بازی چیز های زیادی برای گفتن دارد.