نقد و بررسی STAB STAB STAB!

مطمئنا همه شما این عبارت را در خبر ها شنیده اید: آیا بازی های ویدئویی سبب خشونت می شود؟ آیا بازی های ویدئویی به رفتار ضد اجتماعی افراد دامن می زند؟ با اینکه مطالعات علمی فراوانی انجام شده که ثابت می کنند هیچ ارتباطی میان خشونت در دنیای واقعی و مجازی وجود ندارد ، این موضوع سال ها کش پیدا کرده است. من به عنوان یکی از میلیارد ها گیمر در کره ی زمین ، تابحال کسی را نکشته و رفتار ضد اجتماعی ندارم و از شنیدن این حرف ها خسته شده ام. بنابراین از شنیدن این حرف ها فرار کرده و به دامن بازی های ویدئویی پناه می برم. البته بازی هایی هستند که ممکن است به این موضوع دامن بزنند ، بازی مانند STAB STAB STAB! ، درست شنیدید عنوان بازی چاقو زدن می باشد! نه چیزی بیشتر.

در این بازی ساخت شرکت Sbug Games and Monster Couch ، شما به صورت مولتی پلیر می توانید با دوستانتان به عنوان موجوداتی به نام فلش برد (Fleshbird) بازی کنید. همانطور که از اسمشان پیداست دارای بدنی گوشتی به شکل دایره و دارای منقار های تیز و پاهای شل می باشند. حال نوبت به گیم پلی و هدف بازی رسیده است. شاید فکر کنید که باید با چاقو به بقیه حمله کنید اما شما باید منقار تیز خود را در بقیه فرو کرده و برای مدت زمان خاصی نگه دارید تا با صدای پوف بترکند و شما برنده شوید. بنابراین این بازی بیشتر بر اساس قانون بقا می باشد. نحوه ی بردن شما و اینکه هر مچ چگونه باشد را می توانید تنظیم کنید اما من تنظیمات پیش فرض ، یعنی کشتن 5 نفر برای پیروزی را پیشنهاد می کنم. با وجود ساده بودن بازی ، بسیار سریع کهنه و تکراری می شود.

با خودتان می گویید که من ساعت ها این عنوان را بازی خواهم کرد اما بعد از 5 دور قطعا خسته می شوید. کنترل فلش برد ها یکی از نقاط مثبت این بازی می باشد چرا که بسیار باحال و در عین حال مسخره می باشند و همه این ها ناشی از موتور فیزیک مسخره بازی می باشد. اما همه این ها پس از  چند دور خسته کننده می شوند چون هیچ تنوع خاصی در بازی نخواهد بود. این بازی دارای power-up  و مراحل زیادی نیز می باشد که قطعا به تنوع و جذابیت بازی کمک می کند. با این حال همه این ها فقط برای یک راند جذاب می باشند. هر اتفاقی بیافتد باز هم این بازی چیز زیادی در چنته نخواهد داشت.

تا الان متوجه شده اید که این بازی بسیار تکراری می باشد ، اما این قضیه زمانی بحرانی میش ود که هیچ گیم پلی جالب و خاصی در کنار آن نباشد. ایده اصلی شرکت این بوده که ترکاندن فلش برد ها کار سرگرم کنده ای باشد اما ترکاندن آن ها در واقع کاملاً ناراحت کننده است. برای کشتن یک فلش برد باید منقار خود را در او فرو کرده و برای مدتی در داخل آن نگه دارید. این سبب می شود که فرد چاقو خورده با گذشت زمان چهر ناراحت تر و دردناک تر به خود بگیرد و در همین حین فرد چاقو زننده چهره ای مغرورانه و خوش آیند به خود بگیرد گویی که از این کار لذت می برد. من بازی های خشن زیادی رو تجربه کرده ام اما در مورد این بازی می توانم بگویم که چیز ها به درستی اجرا نشده اند. این موارد فقط در ظاهر نیستند بلکه به موسیقی نیز سرایت کرده اند.

چنین عناوینی قطعاً موسیقی متن هیجان انگیز و جالبی خواهند داشت اما در این مورد انتظار چیزی را نداشته باشید. تنها صدایی که در این بازی خواهید شنید ، صدای آبدار (حال بهم زن) فلش برد های در حال مرگ ، و صدای پوف ترکیدن آن ها خواهد بود. این صدای پوف هر چه به مرگ نزدیکتر شوید ، بلندتر خواهد شد. درکنار این صداها ، فل برد ها صداهای عجیبی نیز ایجاد می کنند که جالب است بدانید می توانید در منوی بازی از طریق گزینه “صداهای آزار دهنده” قطع کنید. به نظر من (با اینکه طراح بازی نیستم) اگر صدایی در بازی به نام “صداهای آزار دهنده” وجود داشته باشد ، شاید هیچ وقت نباید همچین صدایی در بازی وارد شود!

به غیر از حضور صدای عجیب و غریب و نبود تنوع ، این بازی به طور تعجب آوری دارای گیم پلی بسیار کوتاه نیز است. حتماً اتفاق افتاده که برای مدت کوتاهی به مغازه برای خرید نوشابه رفته و برگردید ، در این بازی اگر این کار را بکنید قبل از برگشتن بازی تمام خواهد شد. با همه این ها این بازی من و دوستانم را برای یک بعد از ظهر سرگرم کرد (گرچه نمی دانم به خاطر این بازی بود یا اینکه حضور دوستانم سرگرم کننده است).

یک بعد از ظهر سرگرم کننده در حضور دوستان بدون وجود محتوا چیز مهمی نخواهد بود چرا که اگر حضور دوستان را حذف کنید به سرعت بازی جذابییت خود را از دست می دهد که خود مشکلی بزرگ است.