نقد و بررسی بازی Little Noah: Scion of Paradise

همان‌قدر که من واقعاً از بازی‌های سبک آشنا و معروف roguelite لذت می‌برم، همیشه تعداد زیادی از بازی‌های منتشر شده این ژانر وجود دارند که به سختی می‌توان با یکی از آنها درگیر شد. من همیشه یکی را شروع می‌کنم و در نهایت آن را برای بازی‌های دیگر کنار می‌گذارم و سپس معمولاً با کمی ایده از کاری که انجام می‌دهم برمی‌گردم یا احساس می‌کنم از تعداد ارزها یا سیستم‌هایی که باید با آن‌ها تعامل داشته باشم غافل شده‌ام. بنابراین وقتی وارد بازی Little Noah: Scion of Paradise شدم با رویکرد ساده‌اش در مورد مکانیزم های گیم‌پلی و مبارزات منحصربه‌فردش، واقعا مرا درگیر کرد، تا حدی که می‌خواهم تا آخر بازی را ادامه دهم، به طرز خوشایندی شگفت‌زده شدم.

این بازی قبلا برای کنسول های نینتندو سوئیچ و PC منتشر شده بود و اکنون برای کنسول های نسل جدید ایکس باکس و پلی استیشن در دسترس است. کنجکاو شدم در مورد این بازی بیشتر بدانم و به همین منظور کمی تحقیق کردم و متوجه شدم که این در واقع یک نسخه مستقل از بازی موبایلی با همین نام است که در سال 2019 عرضه شده بود.

قهرمان اصلی داستان بازی دختر کوچولویی به نام Noah است که در اصل یک کیمیاگر بوده و راننده یک کشتی هوایی با شکوه است، که وقتی کشتی هوایی او درست بیرون خرابه‌های متحرک مرموز سقوط می‌کند، خود را در این محل گرفتار می یابد. در اینجا، او به زودی با یک گربه و یک شرور ترسناک به نام Greigh ملاقات می‌کند که به نظر می‌رسد هر دو به نوعی ارتباط با پدر گمشده‌اش دارند. نوح که چاره‌ای جز جستجوی ویرانه‌ها برای یافتن قطعاتی که برای تعمیر کشتی‌اش نیاز دارد، ندارد، وارد ماجراجویی می‌شود تا شاید درباره اتفاقی که برای پدرش افتاده است اطلاعات بیشتری کسب کند.

این یک روایت داستانی عمیق یا رضایت بخش نیست، اما تعاملات کوتاه گاه و بیگاه بین شخصیت‌ها کمک می‌کند تا همه چیز احساس سبکی و غریبی داشته باشد. بعلاوه، کسانی از شما که در گذشته موفق به انجام بازی Battle Champs شده‌اند، ممکن است از برخی ارجاعات این دو بازی قدردانی کنند – اگرچه اضافه می‌کنم که برای ارتباط با روایت به هیچ پیش‌زمینه‌ای با این IP نیاز ندارید. در کل، داستان بازی مانند تماشای یک انیمه معمولی است، اما مانعی برای گیم پلی عمدتاً عالی خود ندارد. صادقانه بگویم، این داستان واقعاً من را جذب نکرد، و در نهایت به یک روایت معمولی خوب در برابر بد تبدیل می شود که به اندازه کافی برای رسیدن به گیم پلی قابل استفاده بود.

از لحاظ گیم پلی، Little Noah: Scion of Paradise را می‌توان به‌عنوان برداشتی زیباتر از بازی Dead Cells توصیف کرد. مراحل دوبعدی با ابعاد متوسط و تصادفی تولید شده را کاوش می کنید و در طول مسیر با دشمنان مبارزه می کنید و در حین موفقیت، طلا و سایر قطره های مفید را جمع آوری می کنید.

در اینجا هیچ «ارتقا سطحی یا لول آپ» صورت نمی‌گیرد، اما جمع‌آوری آیتم های مهم مانند لوازم جانبی یا کریستال‌های جدید، آمار وضعیت قهرمان داستان را تغییر می‌دهد و به او امکان دسترسی به حرکات جدیدی را می‌دهد که به افزایش شانس پیروزی او در نبردها کمک می‌کند. هر مرحله شامل این است که یا اتاق به اتاق از داخل یک سیاه چال به جستجوی یک درب می روید تا شما را به مرحله بعدی برساند یا اینکه با یک باس که نقش نگهبان دروازه را ایفا می کند مبارزه می کنید.

از آنجایی که این یک بازی roguelite است، از ساختار مراحل تصادفی استفاده می کند، بنابراین هر بار که بازی می کنید و در واقع هر اجرای شما متفاوت خواهد بود و به همین منظور، با پیشرفت در بازی به جای ارتقاء Level، قفل چیزهایی را باز می‌کنید که شما را قوی‌تر می‌کند یا به شما کمک می‌کند تا در اجرای بعدی خود آن را به انجام برسانید.

سیستم مبارزه Little Noah: Scion of Paradise جزو نقاط قوت آن است و در یک سیستم اکشن بلادرنگ انجام می‌شود که در آن از Lilliput (دشمنان پوکمون‌مانندی که می‌توانید آنها را احضار کنید) استفاده می‌کنید تا تمام حملات را برای شما انجام دهند. اگر در حین بازی مردید، تمام لیلیپوت هایی که جمع آوری کرده اید و هر وسیله جانبی یا پاور آپیکه پیدا کرده اید از بین می رود، اما این لزوما به این معنی نیست که همه چیز را از دست می دهید. همه موارد از دست رفته به Mana تبدیل می‌شوند، که به عنوان ارزی برای پیشرفت در بازی عمل می‌کند و می‌توانید از آن برای ایجاد قدرت دائمی نوح در طول دوره‌ها استفاده کنید. از Mana می‌توان برای تقویت پارامترهای اساسی مانند حمله و حداکثر سلامتی، باز کردن گزینه‌های حرکتی جدید استفاده کرد و به شما امکان دسترسی به آیتم‌ها و لیلی‌پوت‌های بهتر را برای نمایش بالقوه در اجراهای آینده می‌دهد.

از نظر بصری، گرافیک Little Noah شبیه به تلاقی بین دو بازی Kirby Star Allies و سری Bravely Default است، زیرا شخصیت‌های کوتاه قد و دشمنان آن در محیط‌هایی با جزئیات بسیار زیاد با یکدیگر مبارزه می‌کنند. پالت‌های رنگی هر بیوم به خوبی از یکدیگر متمایز می‌شوند و هر مرحله در یک بیوم معمولاً دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی است که آن را از سایر هم نوعانش متمایز می‌کند.

موسیقی متن با لحن دوست داشتنی و عجیبی که بازی به سمت آن گرایش دارد، کار بسیار خوبی را انجام می‌دهد، اگرچه با گذشت زمان متوجه شدم که توجه بسیار کمی به آن می‌کنم. در اینجا هیچ چیز جذاب یا به یاد ماندنی وجود ندارد، اما مطمئناً به اتمسفر کلی بازی کمک می کند و گاهی اوقات شما را از مسیر اکشن بازی دور می کند.

در پایان می توان گفت Little Noah: Scion of Paradise بازی‌ای است که به راحتی می‌توانم آن را به همه مخاطبین، مخصوصا طرفداران سرسخت ژانر Roguelite توصیه کنم، اما این نکته را نیز به یاد داشته باشید که این بازی واقعاً به هیچ وجه خاص نیست. کیفیت نبرد و طراحی سیستم‌های پیشروی نشان می‌دهد که توسعه‌دهندگان از طرفداران دوآتیشه روگ لایت هستند و درک می‌کنند که چه چیزی آنها را جذاب می‌کند، اما به نظرم Little Noah نسبت به ایده‌های خود محتوای کمی دارد. در واقع این بازی به عنوان یک بازی روگ لایت ابتدایی، یک بازی کاملاً بدون عیب و بخشنده است. با این حال امید من این است که ایده‌های آن را کامل‌تر ببینم و در یک نسخه دنباله تکرار شود، زیرا در حال حاضر فاقد چیزهای بدیع بسیاری از عناوین هم سبک خود است.