نقد و بررسی SELF: Where’s my father

تیم طراحی بازی های ویدیویی doBell که یک گروه 4 عضوه هستند که بازی های زیادی را از سال 2013 تا الان به بازار بازی های استیم و مایکروسافت معرفی کرده اند. بازی جدید آنها در سال 2021 به نام SELF: Where’s my father یکی از بهترین محصولاتشان در ژانر بازی های داستانی و ایفای نقش است که به نقد و بررسی آن در سایت IRG Review خواهیم پرداخت.

با انجام بازی در 10 دقیقه اول متوجه می شوید که ساختار آن برا اساس نوشته هایی است که بر روی مانیتور برای پر کردن مسیر از داستانی طولانی است که باید آن را طی کنید. در اصل بازی شما را در جایی قرار می دهد که باید بفهمید چه اتفاقی برای پدرتان افتاده است و ماموریتی به شما داده می شود که متوجه شوید که چرا او گم شده است. البته شاید برای تازه وارد های این ژانر بازی به نظر عجیب و غریب برسد. همچنین در بازی برداشت های تاریک و کمی ترسناکی از متن ها و داستان آن می شود که قبل از بازی کردن آن باید به آن توجه کرد.

در طول خود بازی متن هایی که بر صفحه نمایش ظاهر می شوند داستان و موقعیت شما را در بازی روایت می کنند. با خواندن و جلو رفتن در بازی بعضی آپشن هایی در رابطه با سوال هایی که از شما در داخل کامپیوتر می شود قرار می گیرد. این آپشن ها در اصل راه هایی هستند که می توانید به مسیر بازی جهت بدهید. هر دفعه که یکی از گزینه های مربوط به سوال ها را انتخاب می کنید در اصل یک مسیری جدید برای بازی انتخاب می کنید. البته ذکر این نکته هم قابل توجه است که این سوال ها صرفا جهت اطلاع رسانی و یا جذابیت در بازی قرار داده نشده اند. مسیر بازی با انتخاب هر کدام تغییر خواهد کرد در نتیجه ویژگی بازی کردن چند باره به بازی اضافه شده است که می تواند ساعاتی بیشتری را نسبت به بازی که خریداری کرده اید صرف کنید. همچنین حس کنجکاوی در شما ایجاد می شود که بعد از اتمام بازی از یک طریق خاص اگر بازی را به شکلی دیگری انجام داده بودید آیا پایان بازی متفاوت خواهد شد یا خیر؟ که برای پیدا کردن جواب این سوال راهی جز بازی کردن دوباره آن ندارید.

البته بازی Self Where’s My Father با استایل خاص خودش در رده بازی های رمان تصویری قرار خواهند گرفت که کل گیم پلی بر اساس همین نوشته ها و تکست هایی که بر روی مانیتور بازی پدید می آید ساخته شده است. اما در خود بازی در بخش انجام گیم پلی پازل ها و معما های بسیاری وجود دارید که خیلی از آن ها وابسته و همراه با تصاویری است که با همان استایل هنری خود بازی (استایل پیکسلی در محیط داس) ذهن بازیکنان را درگیر خود می کند. همچنین در خود بازی صدا های مختلفی برای انواع پازل های طراحی گردیده است که می تواند تصویر سازی هایی که در ذهنتان هنگام حل معما ها می سازید را بسیار شفاف تر و تجربه گیم پلی بازی را لذت بخش تر کنند.

یکی از کمبود هایی که در بازی بسیار مشخص است مربوط به فقدان ایجاد صدا گذاری در بازی است که این موضوع از چند جهت قابل بحث است. اگر بازی صدا گذاری و نریشن برای مسیر بازی قرار می داد آیا کیفیت بازی تغییر می کرد؟ البته این نکته را نمی توان نادیده گرفت که با صدا گذاری دیالوگ ها مهم بازی اکثر بازیکنان بیشتر ترغیب می شدند که به نوشته که توجه کنند و در مجموع بازیکنان در خط فکری مناسبی قرار می گرفتند. اما در این بازی فضایی که برای گیم پلی در نظر گرفته شده آنقدر کافی است که بازی نیازی به صدا گذاری نداشته باشد. همچنین استایل طراحی بازی به گونه ای است که شاید صدا گذاری فضای اصلی بازی را از بین ببرد. زیرا بازی کمی ترسناک است و روحیه عجیبی در داستان آن جریان دارد.

البته نباید فراموش کرد که این بازی یک بازی با بودجه پایین و محدود است و معمولا استودیو های کوچک بازی سازی آنقدر امکانات لازم نه تنها برای ضبط صدای گویندگان ندارند بلکه صداگذاری مناسب برای بازی های نیازمند استخدام گویندگان حرفه ای برای آن ها است. در نتیجه تیم بازی سازی doBell علاقه ای به ورود در این قسمت نشان ندادند و به پرداخت تصویری-نوشته ای بازی بیشتر اهمیت داده اند.

بازی Self Where’s My Father شاید از آن دسته بازی هایی نباشد که عموم بازیکنان و گیمر های این صنعت بخواهند جذب آن شوند. شاید اکشن افکت و پرداخت های گرافیکی را در چنینی بازی هایی تجربه نکنید ولی دنیایی که در آن وجود دارد بسیار وسوسه انگیز است. با کمی بازی کردن از ابتدای آن به داخل داستان بازی فرو خواهید رفت و زیبایی ایفای نقش و انتخاب سرنوشت بازی را در محیط خاص این ژانر تجربه می کنید. بازی از لحاظ اجرای مکانیک ها و افکت های ساده اش مشکلی ندارد و به طور قطع می توان گفت از بازی های بسیار خوب ژانر خودش محسوب خواهد شد.