نقد و بررسی The Suicide of Rachel Foster

بازی The Suicide of Rachel Foster را در این مطلب نقد و بررسی کنیم. فیلم The Shining  را شاید هیچ وقت نتوانست بازی ویدئویی تبدیل کرد ولی این بازی، یک بازی معمایی-هیجانی از شرکت ONE-O-ONE GAMES ممکن است نزدیک ترین اقتباس از Jack Torrance در یک هتل چندش آور است. با این حال بر خلاف The Shining این بازی در انتها زیبایی خود را از دست داده و به یک داستان ناامید کننده تبدیل می شود.این بازی در شروع کیفیت بالایی در تمام خصوصیات یک بازی معمایی-هیجانی دارد که در انتها با داستانی ناامید کننده به پایان می رسد.

این بازی داستان Nicole، دختری در اواسط 20 سالگی اش، در هتلی که در آن 10 سال پس از فرار او و مادرش از دست پدرش Leonard بزرگ شده را بازگو می کند. پس از مرگ پدر و مادرش، Nicole به اصرار نامه ی پس از مرگ مادرش به هتلشان برگشت تا آن را بفروشد. اگرچه Nicole امیدوار است که این بازگشت به خانه کوتاه باشد، اما طوفان برفی برنامه های دیگری برای این دختر 26 ساله دارد. فقط با راهنمایی و ضمانت مامور FEMA به نام Irving – که وسواس و دانش زیادی نسبت به رسوایی و ضربه روحی که خانواده Nicole دیده اند، دارد- به کمک بی سیم، Nicole شروع به کشف معماهای خودکشی Rachel می کند.

این بازی را می توان با چند کلمه ساده “شبیه ساز راه رفتن” توصیف کرد. بازیکنان در نقش Nicole کنترل حرکات او را در حالی که هر 3 طبقه هتل Timberline را کاوش می کنند، در دست می گیرند. بازیکنان می توانند گاهاً اشیاء انتخابی را بردارند و بررسی کنند و همچنین نقشه ی هتل را برای اهداف فعلی چک کنند.

تماس های مکرر از Irving، بازیکن و Nicole را به سمت قدم های بعدی راهنمایی کرده که سبب می شود این داستان به سرعت جلو برود و در سه ساعت تمام بشود یا اگر بازیکن بخواهد از داستان اصلی منحرف شود و هتل را با جزئیات بیشتر بگردد، بیشتر از 3 ساعت به طول می انجامد.

این بازی در بسیاری از نواحی یک داستان معمایی-هیچانی بهترین است و داستانی دلپذیر و مشکوک را همراه با صحنه های زیبا و موسیقی ای که شما را همواره در اوج هیحان نگه می دارد، ارائه می دهد. این فرض قانع کننده است و از همان ابتدا بازیکنان زیرک به سرعت پی می برند که چیز ها با عقل جور در نمی آیند. داستان این بازی از امتیاز بالایی بر خوردار است، به نحوی که با اضافه کرد تردید در لحظات به ظاهر پیش پا افتاده، سوءظن را همزمان با پیشرفت داستان افزایش می دهد. بازیکنان ترسو که از ترساندن لحظه ای می ترسند نیازی به نگرانی ندارند، چون که این بازی چنین لحظه هایی را ندارد. اما نکته ی بسیار مثبت بازی این است که باعث می شود حس کنید هر لحظه ممکن است چیزی جلوی شما ظاهر شود.

هتل Timberland عظیم است. علاوه بر این، تلاش های زیادی در طرح آن قرار داده شده‌است. تعجب نمی کنم که اگر سازندگان بازی از یک هتل واقعی استفاده کرده باشند. این تصاویر با جلوه‌های بصری چشمگیر (Scandi) ساخته شده‌اند، از همان اول همه نوع جزئیات ریز را در سر راه شما قرار داده اند تا صحنه ای که کاملاً مطابق با داستان اولیه است، ایجاد کنند.

بدون تعجب از همان اول چیزی بسیار نادرست به نظر می آید، چیزی که به وسیله معرفی هنر بالای خود به یک چیز تاثیرگذار تبدیل شد. شما با خواندن نامه ای که با اشک خیس شده شروع می کنید، با صفحاتی که در بالا نشانه گذاری شده اند، از میان انبوهی از عزاداران چتر به دست در قبرستان. این داستان اولیه صمیمی خیلی زود جذابیت خود را از دست داده و قبل از اینکه بدانید، شما در تاریکی، در گاراژ دلهره آور هتل، می خواهید قدم زدن آهسته تان را در ساختمانی قدیمی شروع کنید.

با وجود اینکه خانه سابق شما بوده، این احساس پوسیده Timberland واقعا وحشتناک است؛ با این حال یک هتل است، نه خانه ای نسبتا دنج و راحت. لحظات پیوند شخصی با گذشته محدود بوده و لحظات فرار از زندگی بیشتر احساس رعب و وحشت ایجاد می کند- چیزی که بازی بخوبی از طریق مکانیزم هسته­ی محدود خود، یعنی بی سیم و دوربین، به طور مداوم انجام می دهد.

حالا نوبت به صداگذاری رسیده است. در بازی ای که فقط دو کاراکتر که صورت آن ها هیچوقت نمایش داده نمی شود وجود دارد، واقعی نشان دادن این شخصیت های ساختگی ممکن است کاری سخت به نظر آید. با این حال دو بازیگری که نقش صداگذاری را بر عهده داشتند، کار خارق العاده ای انجام داده اند. کیفیت صداگذاری این دو فرد بسیار عالی بوده و از جنبه های خوب بازی می باشد. حتی با وجود یک ساختار امیدوار کننده، پایان داستان پتانسیل موفق شدن یا تخریب یک بازی را دارد. متاسفانه این بازی جزو دسته دوم است. ساختار فریبنده در نیم ساعت آخر بازی به طور کامل از هم می‌پاشد، پایانی عمیقاً ناامید کننده نسبت به چیزی که می‌توانست واقعاً یک داستان عالی باشد.

این بازی یک بازی بسیار طولانی نیست و تا 30 دقیقه پایانی، سرعت متعادلی در کشف قدم به قدم وقایع و اطلاعات دارد. با این حال، در انتها، وقتی هدف اصلی خودکشی Rachel مشخص می شود، این بازی از هم می پاشد. دو پایان برای بازی که هر دو به نظر غیر ضروری و بیجا بود. بازیکنان مدت زمان زیادی را صرف شناخت و کنترل Nicole و Irving می کنند و در پایان هر دو بدون کمک هیچ سازمانی به خوشبختی می رسند، کل خط داستانی اصلا رضایت بخش نیست. پایان بازی مزه ی تلخی را در دهان بازیکنان باقی می گذارد که باعث می شود تقریباً تمام جنبه های عالی بازی، از جمله صدا گذاری و… فراموش بشود.