نقد و بررسی بازی Alruna and the Necro-Industrialists

Alruna and the Necro-Industrialists یک بازی مترویدوانیا نسبتا سرگرم کننده است که یادآور دوران عناوین کلاسیک قدیمی و Retro می باشد. همانطور که خود بازی توصیف می‌کند: بر روی بازی کردن چیزهای بی‌نظم – یکی از آن نوع توصیف‌های خاص که مانند یک عبارت فعال‌سازی برای همه عوامل خفته بازی‌های عجیب و غریب کار می‌کند و احتمالاً در همان ابتدا بیشتر پیش فرض های شما را به چالش می کشند.

از نسبت ابعاد کوچکتر تا مواردی که نیاز به پرتاب دقیق با استفاده از ترکیب دکمه دارند. در واقع این بازی، اصطلاحا توالی شکستن را تشویق می کند و به نوبه خود بسیار غیر خطی است. رازهای زیادی وجود دارد، از جمله اتاق های پشت دیوارهای شکستنی، چیزهایی که همیشه آنطور که به نظر می رسند نیستند، و دیوارهایی که مانند دیوار عمل نمی کنند. شما (می توانید) در حین پیشرفت، ارتقاء توانایی ها را دریافت کنید که به شما امکان می دهد به مناطقی که قبلاً غیرقابل دسترس بوده دسترسی داشته باشید. مبارزه، پلتفرمینگ و داستانی برای لذت بردن وجود دارد.

طرح داستان بازی واقعا جالب است و خلاصه آن را می توان در این جمله بیان کرد: “بیهوده بجنگ یا آن را بپذیر.” این بلندترین جمله نیست، اما می تواند شما را برای چند دقیقه بعد از گذشتن به تفکر وادار کند. اکثر کاراکترهایی که در مسیر رسیدن به اولین معبد خود ملاقات می کنید، به زبانی گلدار و متناسب با موضوع بازی صحبت می کنند: طبیعت در مقابل صنعت گرایی و طمع. آلرونا، یک قهرمان پری جنگلی تازه شکوفا شده، با هیولاهای خشن، مکانیکی، بی توجه و خشن در چهار دنیای مختلف مبارزه می کند. در میان آنها، یکی از کاوشگر همکار خود را برجسته می کند و به او در مورد خطرات در انتهای جاده هشدار می دهد.

من واقعاً از روایت لذت بردم، زیرا احساس کردم که کاملاً با حال و هوای کلی بازی مطابقت دارد. من برخی از بررسی‌ها را دیده‌ام که می‌گویند دست و پاگیر است و فکر می‌کنم این کمی ناعادلانه است – واضح است که پیام اصلی داستان چیست، اما دیالوگ زیادی وجود ندارد که شما را غافلگیر کند یا احساس کنید که شما را در جهت پیشرفت هدایت می کنند.

آنچه پس از چند لحظه اول بازی Alruna and the Necro-Industrialists، هیجان منحصر به فرد ایجاد می کند، مجموعه بسیار شهودی تری از موانع است. به لطف دنیای کوچکتر و مکانیک پرتاب، اکتشاف به سرعت جالب می شود و به سطحی نیاز دارد که دانه بتواند روی آن فرود بیاید و رشد کند، و همچنین به فضای کافی نیاز دارد تا در لحظه ای که آن را به هوا پرتاب می کنید، نشکند.

اجرای برخی از مکانیک ها سؤالاتی را ایجاد می کند. به عنوان مثال، مکانیک عجیب استفاده جایگزین از دانه ها – شما باید سه بار قبل از جوانه زدن بذر بنشینید. به نظر می رسد که این امر غیر منطقی است و به مرور زمان آزار دهنده می شود.
دو پایان در بازی وجود دارد، اما شما فقط می توانید یکی را در یک اجرای خود ببینید. پس از پایان، نمی‌توانید ذخیره‌سازی را برای تماشای پایان دیگری بارگیری کنید، زیرا ذخیره پایان، پیشرفت و زمان انتخاب‌شده را ثبت می‌کند. برای دیدن پایان جایگزین، باید بازی را دوباره پخش کنید یا آن را در YouTube تماشا کنید.

خوشبختانه Alruna and the Necro-Industrialists کاوش را تشویق می‌کند، زیرا چیزهای زیادی برای یافتن وجود دارد که بلافاصله هنگام بازی مشخص نیست. البته به غیر از چند اکتشاف خوشحال کننده، انجام این بازی غیر متعارف به طور غیر مشخصی رضایت بخش نیست. اگر غیرخطی بود، مهم نبود به کدام سمت می رفتم، اما همه چیز یکنواخت و تقریباً خودکار به نظر می رسید.

نمی‌توانم احساس کنم که مکانیزم حرکت بازی به اندازه‌ای قوی است که چالش‌های خلاقانه‌تری را نه فقط در مسیرهای اختیاری ایجاد کند، به طوری که صفحه‌های کوچک‌تر و بدون پیمایش هرگز اجازه شکل گرفتن بخش‌های پلتفرم پیچیده‌تر را ندادند. ممکن است بین حرکت هیجان‌انگیز و مقدار محتوایی که می‌تواند فقط یک گره را روی نقشه قرار دهد، ناهماهنگی وجود داشته باشد.

گرافیک پیکسلی بازی، جایی برای توضیح ندارد و واقعا عالی است. مخصوصا طراحی باس ها را تحسین می کنم که انصافا در چنین بازی کوچکی، عالی انجام شده است. موسیقی بازی در یک کلام، محشر است. اگرچه شاید سلیقه عموم مخاطبین نباشد، اما لحن سایبرپانک موسیقی آن با زیبایی شناسی بازی مطابقت دارد و به طور کلی آن را تقویت می کند. این آهنگ ها در طول بخش‌های پلتفرمر توانسته اند تنش بازی را برجسته کنند و حس واقعاً شگفت‌انگیزی ایجاد کند که می‌تواند شما را به ادامه بازی ترغیب نمایند.

در مجموع، Alruna and the Necro-Industrialists ایده‌های منحصربه‌فرد و رویکردی غیرمتعارف برای کنترل‌ها دارد، اما فاقد این مهارت است که بازیکن را از گیم‌پلی یکنواخت خود خارج کند. البته بخش هایی از بازی وجود دارد که من عمیقا از آنها قدردانی می کنم. من دوست دارم ببینم مکانیک پرتاب آن به چیزی بزرگتر تبدیل می شود، گویی یک نسخه به روز رسانی شده هیجان انگیز از بازی کلاسیک A Boy and his Blob است که در کودکی تجربه کرده ایم.

توسعه دهنده Neckbolt به وضوح توانایی طراحی یک نقشه منحصر به فرد را در ذهن داشته و به همین دلیل، آنها در ایجاد یک فضای واقعاً خفقان آور بدون تحت تأثیر قرار دادن بازیکن، عملکرد عالی داشته اند. با وجود تمام مشکلاتی که برای بازی ذکر کردم، ارزش تجربه کردن را دارد، اما امیدوارم در عوض به عنوان چیزی واقعاً باشکوه ظاهر شود.